Dag 14: Paardrijden bij David Thompson
Na een echt cowboy ontbijt, gaan we naar de McKenzies Farm aan de overkant van
de weg (5 minuten lopen, blijkt al gauw een flink stuk doorstappen in het bos).
Daar ligt, net zoals in de films, de Mc Kenzie Farm, alles van hout, overal
aparte huisjes/schuurtjes, rondslingerend speelgoed, paarden, en iedereen in
cowboy stijl, met flappen op de benen gebonden, cowboy hoed, lange ledere jas,
je waant je in een film, maar dit is pure werkelijkheid. Blijkt dat de familie
afkomstig is uit Nederland. De kinderen alleen nog “goeden dag” zeggen, hun
grootouders zijn destijds naar Canada gekomen. Al snel lopen we naar de paarden
die op ons te wachten staan. Nu wordt het echt.
Onze dochter mag als eerst op haar paard Poncho. Ze vindt het zo spannend dat er een “big smile”
op haar gezichtje komt, (die gaat er de komende uren ook niet meer vanaf) en er
komt helemaal geen geluid meer uit haar (heel erg ongewoon, zoals jullie wel
weten). Onze zoon is een echte cowboy, die zit er ook zo op. Als iedereen in het
zadel zit, kunnen we vertrekken voor onze “Canyon Ride”. Lauren gaat als eerst
na de begeleidster (wel een fijn gevoel voor mama, die al genoeg te doen heeft
om zelf in het zadel te blijven). Paarden mogen onderweg niet stoppen voor te
eten, maar die dieren hebben een eigen wil, dus het Poncho wordt aan een touw
genomen, zodat die niet meer kan stoppen om te eten. Nu volgen de anderen ook
beter. Lennart “de cow-boy” geniet met volle teugen, zit bijna achterstevoren op
het paard, houdt zich nauwelijks vast, ga zo maar door. Op een bepaald ogenblik
lopen we boven over een richel, dus je kan hier zo een 10-tal meter omlaag
donderen met paard en al. Maar alles gaat goed
We (lees Caroline) zitten zelfs zeer ontspannen op het paard en genieten van de natuur. Af en toe
versnelt mijn paard dus dat is lachen, gelukkig blijf ik in het zadel zitten. Te
snel (niet voor onze billen) is de rit voorbij, volgende keer gaan we een hele
dag, met een echte bbq door de cowboys bereid! Als we terug lopen richting de
camping, blijkt dat ze een kleine inschattingsfout gemaakt hebben ivm de breedte
van hun aanhanger met enorme hooibalen. Er staat zelfs een groot bord op met
“wide load” maar ze hebben zich vastgereden tegen hun eigen inrit.
’s Middags lopen we terug naar Abraham Lake en genieten van de rust, Lennart en
JP proberen een constructie van grote keien te maken. De rest zit lekker aan de
waterkant, en doet een poging om te lezen. Lukt dit niet, nou dan is er nog
altijd het schitterende uitzicht en de totale rust om van te genieten.
Reisverslag Abraham Lake
