deTraveller - Reisverslag Bolivia

Villazon

Vanuit het Argentijnse Salta bereiken we na een bustocht van 10 uur laat in de middag Villazon. Je merkt meteen dat je in Bolivia bent aangekomen: de vrouwen dragen bijna allemaal de beroemde Boliviaanse vilten hoed. De dag erna word ik wakker en maak ik kennis met de beruchte hoogteziekte: hoofdpijn, misselijkheid en moeite met ademen. De mate de coca, of te wel de cocathee brengt gelukkig enige verlichting. Vandaag gaan we op weg naar Tarija. Deze keer niet met de bus, maar achterop een pickup. De tocht door de bergen is schitterend. De wegen ook... Onderweg zien we op veel plekken, met name onoverzichteljjke bochten, kleine gedenktekens. Wij hebben meer geluk en bereiken in de avond na een tocht van zeven uur Tarija.

Met de pickup op weg naar Tarija

Verkiezingsstrijd: Todo par Tarija

Tarija

Tarija is niet toeristisch en dat is ook wel te begrijpen als je nagaat over welke wegen we hier gekomen zijn. s ochtends brengen we een bezoek aan de plaatselijke dierentuin. Deze ziet er erg kleurrijk uit, maar beschikt slechts over enkele dieren. Indrukwekkend zijn de condors: de grootste vogels ter wereld. Verder zien we enkele apen, puma's, schildpadden, ara's en een slang. Per toeval ontdekken we daarna, boven op een berg, de plaatselijke markt. Binnenkort zijn er verkiezingen en een van de kandidaten houdt een toespraak in de centrale hal van de markt. Terwijl wij genieten van een heerlijk soepje, zien we de "Amerikaanse"manier van kiezers trekken. Tarija en de spullen in de winkels zien er moderner uit dan op het eerste gezicht verwacht werd van Bolivia. Ook ons hotel en de kamers zien er verrassend goed uit. We brengen nog een bezoek aan een museum en 's middags bel ik even naar Nederland. 's avonds vertrekken we met de nachtbus naar Potosi.

Potosi

Na een bustocht van maar liefst dertien uren komen we 's ochtends om zes uur aan in Potosi. Ik voel me prima en ga even een uurtje slapen. Vervolgens een lekker ontbijtje en om negen uur vertrekken we naar de top van de Cerro Rico op 4500 meter hoogte. Potosi is bekend vanwege de Cerro Rico, de rijke berg. Rijk vanwege het vele zilver dat in deze berg gevonden is. Ook wij gaan een bezoek brengen aan de mijnen. Voordat we naar binnen gaan moeten we eerst enkele inkopen doen op de plaatselijke markt. We kopen cocabladeren, sigaretten, onstekers en dynamiet voor de mijnwerkers.

Bij de ingang aangekomen zien we al enkele mijnwerkers de cocabladeren in hun mond stoppen. Wij volgen meteen hun voorbeeld. De bedoeling is om de bladeren in je wang te duwen en er af en toe op te zuigen. De coca is goed tegen de hoogteziekte en de mijnwerkers gebruiken ze de hele dag. De mijnwerkers werken van ongeveer half elf tot zes, zeven uur 's avonds. Door de coca hoeven ze 's middags niets te eten. We bezoeken een zogenaamde co-operatieve mijn, waar de mijnwerkers voor zichzelf werken. Ze verdienen per week ongeveer $ 50,-, maar moeten daarvan ook nog eens hun cocabladeren, sigaretten, dynamiek etc. van kopen. Bovendien moeten ze 3% van de opbrengst afstaan aan de staat die eigenaar is van de mijnen. Na een demonstratie van het dynamiet gekregen te hebben, gaan we, gewapend met helm, cocabladeren en gaslamp de mijn in.

Het is alsof we een levend museum in lopen. Na enkele honderden meters komen we op een splitsing terecht, waar een beeld staat van El Tio, de duivel die heerst over de mijnen. Om hem goed gezint te houden worden cocabladeren en sigaretten aan hem geofferd. Vervolgens gaan we verder de mijn in om een beeld te krijgen van het werk van de mijnwerkers. De gangen worden steeds smaller en minder hoog en de temperatuur begint al aardig op te lopen. Na een kleine afdaling zien we de eerste mijnwerkers aan het werk: alles wordt nog met de hand gedaan. Als we weer omhoog klimmen, moet ik plotseling overgeven. Ik besluit om terug te gaan. Buiten neem ik een cocathee, maar ook die blijft niet binnen. Na wat gerust te hebben in het plaatselijk hospitaaltje, gaan we terug naar het hotel. Ik duik meteen mijn bed in en alles wat ik probeer te eten of te drinken, komt meteen weer terug. Ik ben in de greep van de hoogteziekte en daar is maar 1 medicijn voor: snel naar een lager gelegen gebied

kopermijn van Potosi

eerst coca inkopen op de markt

mijnwerkers in Potosi

de weg wordt ter plekke uitgegraven

versierde graven kerkhof Sucre

oefenen op straat

Sucre

De bustocht van Potosi naar Sucre wordt een bijzondere. We blijven maar liefst drie keer met de bus in de modder steken. De eerste twee keren trekt een shovel onze bus eruit. De derde keer zaten maar liefst drie bussen en een tankwagen vast. Een tiental andere bussen en auto's konden ook geen kant meer op. Het leverde een mooi schouwspel op: wel honderd gestrande reizigers kijken hoe enkele mannen de bussen uit de modder proberen te duwen of te graven. In totaal lopen we zo'n twee uur vertraging op. In Sucre aangekomen houdt de regen op en begint de zon te schijnen. Mijn hoogteziekte verdwijnt ook als regen voor de zon. Sucre is de universiteitsstad van Bolivia en dat is te merken ook: overal zie je mensen studeren. 's Avonds laat in het park, overdag op het kerkhof. Vrijdagavond gaan we op zoek naar een discotheek. De eerste is uitgestorven; de tweede is niet veel beter, maar we besluiten om toch maar een kijkje te gaan nemen. Rond half twee houden we het voor gezien. Op weg naar het hotel horen we opeens luidde muziek. Het blijk afkomstig te zijn van een studentenfeest van de medische faculteit. Voor 1 bolivia mogen we naar binnen en kunnen we een boliviaans studentenfeest meemaken. Op een binnenpleintje zijn wel zeker 100 studenten aan het dansen. Het wordt alsnog een mooie uitgaansavond.

De dag erna breng ik een bezoek aan het kerkhof. De vele versierde graven en catacomben zijn erg mooi om te zien. Na een bezoek aan het huis van de bevrijding (alwaar stukken berlijnse muur te bewonderen zijn) ga ik lekker brunchen op het balkon van een restaurant aan de plaza. Na de lunch ga ik een kijkje nemen in het park en sluit me aan bij de plaatselijk jeugd door mijn spaanse lessen te gaan repeteren. Op een gegeven moment hoor ik fanfare muziek. Als ik dichterbij kom zie ik zo'n 100 jongens en meisjes op straat een dans oefenen. De dans blijkt ter gelegenheid van het einde van het schooljaar te zijn. We ontmoeten een aantal studenten en spreken 's avonds af. Al met al komen we aardig wat te weten over het leven in Sucre. Het is een mooie vriendelijke en moderne studentenstad.

Tarabuco

Als je in Sucre bent, mag je de zondagsmarkt van Tarabuco niet missen. Je gaat terug in de tijd en kijkt je ogen uit naar de mooie mensen in hun verschillende klederdracht. Met name de hoofddeksel zijn erg byzonder. Kijk en geniet:

La Paz

Vanuit Sucre vliegen we naar La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld. De vlucht is een byzondere ervaring. Je vliegt boven het Andesgebergte en ziet vlak voor La Paz heel duidelijk wat de altaplano letterlijk betekent. Op 4000 meter een uitgestrekte vlakte. La Paz ligt vervolgens in een soort kom op zo'n 3700 meter hoogte. Mijn hoogterecord breek ik echter de dag erna. We rijden en klimmen naar het hoogst gelegen skioord ter wereld, Chacaltaya: op 5460 meter hoogte!. Alhoewel het ademen erg moeizaam gaat, heb ik gelukkig geen last meer van de hoogteziekte. Vervolgens dalen we af naar de Moon Valley en bekijken het andere uiterste van moeder natuur. La Paz blijkt een waar winkelparadijs te zijn. Ongelooflijk wat je hier allemaal kunt kopen (en voor welke prijs). 's Avonds bezoeken we een zogenaamde pena: een show met Boliviaanse volksmuziek waarbij de panfluit natuurlijk niet ontbreekt (geldt natuurlijk ook voor "el condor pasa"). Dit vormt de afsluiting van het bezoek aan Bolivia. Een zeer bijzonder land, dat ik als het even kan nog eens zal bezoeken.

grensovergang Bolivia - Peru

Reisverslag Bolivia